W dniu 07.01.2016 r. w Czytelni BPMiG Końskie odbyło się kolejne spotkanie członków Dyskusyjnego Klubu Książki. Uczestnicy rozmawiali o książce : Elif Shafak pt: „Honor”

Wypowiedzi uczestników :
„Powieść aktualna współcześnie. Kojarzyła mi się z obecnym problemem uchodźców”
„W książce widać wielokulturowość Wielkiej Brytanii”
„Honor” to opowieść o trzech pokoleniach turecko-kurdyjskich emigrantów, którzy tkwią w okowach starych zwyczajów i przesądów.”
„Mężczyznę symbolizuje kolor czarny, na którym nie widać plam (grzechów), a kobietę kolor biały, na którym widać wszystkie plamy (grzechy), i musi być za nie surowo ukarana”
„Jest to chyba jedyna książka Elif Shafak, której akcja dzieje się poza Stambułem i nie dotyczy jej rodziny”
Recenzje czytelników:
„Honor” Elif Shafak jest historią trzech pokoleń Kurdów tureckich z wioski nad Eufratem.
Do Londynu z mężem i dziećmi wyemigrowała Pembe – jedna z ośmiu córek Berzo. Jej syn – Iskender, wychowany w mieszaninie ras i języków Londynu, zachowuje jednak mentalność turecką.
Piękna i wzruszająca powieść o ludziach Bliskiego Wschodu. O ich miłościach bardzo ważnych, ale niekiedy bardzo trudnych”
Irena Wróbel

Po raz kolejny jestem pod wrażeniem prozy Elif Safak. Tym razem pod wrażeniem jej prostoty.
„Honor” opowiada losy rodziny kurdyjskiej, która w latach 70-tych XX wieku wyemigrowała do Londynu. Pembe Kader (Różowe Przeznaczenie) miała siostrę bliźniaczkę Jamilę Yeter (Dość Urody), w której zakochał sie Adem Toprak. Siostry żyły w licznej rodzinie, w biednej kurdyjskiej wiosce, chłopak był ze Stambułu. Adem nie ożenił się z Jamilą, ponieważ była zbrukana (nikt nie wie jak było naprawdę, ale wszyscy przyjęli, że zdarzyło się najgorsze).
Adem wziął za żonę Pembe. Wyjechał z nią, najstarszym synem Iskanderem, córką Esma i mającym się narodzić Yanusem do Londynu, gdzie mieszkał jego starszy brat. W Londynie żyją biednie (choć sami tego nie widzą). Adem wpada w hazard, zostawia rodzinę dla tancerki erotycznej, a głową rodziny staje się dorastający Iskander.
Taka fabuła. Ale, ale! Na „czarnym tle nie widać plam…” dlatego mężczyźni są rozgrzeszeni ze swoich win. Adem że jest słaby, że zostawia rodzinę, że popełnia samobójstwo. Iskander, że zabija matkę, że ma nieślubne dziecko z Angielką. Wuj, że „zamiata pod dywan” grzechy męskiej części rodziny.
Kobieca część rodziny jest osądzana i traktowana z nienawiścią, a przeciążająca wszytko potrzeba ukarania winnej jest obezwładniająca.
Honor i rodzina – to tylko jedna płaszczyzna powieści. Drugą jest miłość. Niespełniona miłość Adema i Jamili. Miłość zamiast – Adema i Pembe. Miłość dla pieniędzy – Adem i tancerka erotyczna. Miłość dorosła – Pembe i Elisa. I jeszcze inne odmiany: miłość ponad wszystko -matki do pierworodnego syna – Pembe i Iskander, miłość bezwarunkowa – syna do matki – Yanus i Pembe, miłość siostrzana – Pembe i Jamila. Miłość do ludzi – Jamila.
Jeszcze inną płaszczyzną powieści jest problem emigracji i życie w wielokulturowym społeczeństwie (dzieciństwo Yanusa), częściowo – powierzchownie – wpasowując się w nie, częściowo – z głębi serca -zostając przy swoich korzeniach.
Kultura i wychowanie, zasady wpojone w dzieciństwie warunkują losy bohaterów, prowadzą do klęski całej rodziny Topraków. W Londynie, niby wtapiają się w uliczny tłum, ale emocje i ZASADY dominują. HONOR jest najważniejszy, tylko że wyznacznikiem honoru jest „pyłek na białym” a nie „brud czarnego”.
Agnieszka Dzwonnik-Zatora